Lees hier “Het verhaal van Charlie in een notendop”

In 2020 raakte ik in blijde verwachting en volgens alle prachtige echo’s zouden wij een meisje mogen verwelkomen.

Grote broer Colin, 2 jaar, was enorm trots en kon niet wachten tot “Zusje” geboren zou worden.

Na een aantal controles bleek ik een te hoge bloeddruk te hebben en werd er gekozen om de bevalling op te wekken op 30 april 2021. Diezelfde avond beviel ik van ons mooie kindje, echter was het niet helemaal duidelijk wat het geslacht precies was. Is het een jongen of een meisje? Dat was op dat moment de grootste vraag, maar achteraf onze kleinste zorg…

Na 3 dagen in het Zaanse ziekenhuis in onzekerheid te hebben gelegen werden we overgeplaatst naar het AMC voor verder onderzoek.

We hadden al zo’n vermoeden maar daar werd officieel bevestigd dat “Liz” toch echt een jongen was. Dus gingen we op zoek naar een nieuwe naam en een nieuwe garderobe voor ons zoontje. De roze kleertjes werden ingeruild voor blauwe en hij kreeg de lieve naam: Charlie.

Ondertussen bleven we in het ziekenhuis want hij dronk niet zelf zijn flesjes melk en hij kreeg een sonde in zijn neus.

Na 2 weken mochten we het ziekenhuis verlaten, nog steeds met sondevoeding maar eindelijk genieten van de rust en van ons gezin, thuis. Genieten van het idee dat Colin later lekker zou gaan voetballen met zijn broertje Charlie. Dat dat nooit zou gaan gebeuren wisten we nog niet. Dat eten zou later wel goed komen, en voor zijn piemel stond al een afspraak bij de uroloog, ze kunnen tegenwoordig zoveel, niemand maakte zich zorgen om Charlie.

Toen Charlie 6 weken oud was werd hij heel ziek. Met spoed zijn wij naar het ziekenhuis gereden en daar bleek het flink mis: het RS virus.

Omdat Charlie zo benauwd was had hij extra zuurstof nodig en moest hij aan de beademing. Tijdens het inbrengen van de beademingsbuis deden de artsen een vreselijke ontdekking. Charlie zijn hartje zag er niet uit zoals dat zou moeten, zijn hartje was veel te groot.

Met gillende sirenes zijn we overgebracht van het Zaanse ziekenhuis naar de kinder IC in het AMC.

We kwamen terecht in een nachtmerrie. Een wereld wat zo’n “ver-van-je-bed-show is. Maar waar wij 1e rij tickets voor kregen, met onze baby Charlie in de hoofdrol van de show.

Charlie blijkt een ernstige hartafwijking te hebben. Waar hij aan geopereerd moet worden in het LUMC in Leiden, dus vertrekken we een dag later met de ambulance van Amsterdam naar Leiden.

Daarna volgden er maanden van onderzoeken, operaties, echo’s, opnames, diagnoses, spoedopnames, controles, een reanimatie, opnieuw aan de beademing op de kinder IC, lange verblijven in het ziekenhuis, slapen in het Ronald McDonald huis, met uiteindelijk een Do Not Reanimate – beleid naar huis, waar op de achtergrond een “comfort team” voor ons klaarstaat wanneer wij dat nodig hadden.

In de nacht van 18 op 19 juni 2023 heeft Charlie zijn laatste adem uitgeblazen, naast mij, in bed, in mijn armen. Zoals we hadden gehoopt voor Charlie, maar nooit hadden willen hoeven wensen.

Charlie heeft zijn rust gevonden. En wij hebben hem tot het allerlaatste moment al onze liefde gegeven.

Het verhaal van Charlie eindigde op 19 juni 2023, maar de mooie herinneringen zullen voor altijd voortleven in ons hart.

“Als iets liefs ons verlaat, blijft de liefde.”